Noong bata ako, tuwing hapon ay hinihintay ko ang Mamang Sorbetero na dumaan sa tapat ng bahay namin. Marinig ko pa lang ang tunog ng bell, tumatakbo na ako sa kalye. Gustong gusto kong makatikim ng ice cream. Pero malalaman ko na lang na wala pala akong pera. Wala akong magawa kung hindi umiyak habang pinapanood na papalayo ang ice cream.Lumipas ang mga panahon, tumigil na ako sa pag-iyak. Hindi ko na rin nakitang muli ang Mamang Sorbetero. Napaisip na lang ako. Ano ba talaga ang dahilan kung bakit tumigil na ako sa pag-iyak? Dahil ba tanggap ko nang hindi na darating ang ice cream? O dahil kahit dumating pa ito, alam kong hindi rin naman ito mapapa sa akin?
